Φωτογραφίες σε μαύρο φόντο

Σκοτάδι κλειστοφοβικό. Τρόµος. Τα πόδια µου µέσα στην κόκκινη πηχτή επιφάνεια. Προσπαθούσα να τα µετακινήσω, να κολυµπήσω, να κινήσω τα άκρα µου µε γρήγορες βιαστικές κινήσεις, απεγνωσµένες. Βρισκόµουν στο ίδιο σηµείο ακριβώς, το κόκκινο υγρό ήταν πηχτό, ήταν αδύνατο να προχωρήσω. Βούλιαζα. Ήταν αδύνατο να αναπνεύσω, αδύνατο να ζήσω. Σ’ αυτόν τον πηχτό αιµάτινο ποταµό της ζωής µου το µόνο που µπορούσα να κάνω ήταν να βουλιάζω.
Η Αµαλία ακροβατεί ανάµεσα στα οχτώ και τα δεκάξι της χρόνια. Επιστρέφει τελετουργικά και αναπόφευκτα στον τρόµο εκείνης της µέρας, εκείνης της πράξης. Σαν την ηρωίδα του µύθου, την καταπίνει σιγά σιγά το µαύρο σκοτάδι του Άδη. Μέχρι που στη ζωή της θα µπει ένα µικρό αγόρι µε στρογγυλά µάγουλα και θλιµµένα µάτια, ο Ορφέας.

Ένα ταξίδι στα δύσβατα της ψυχής και στην υπέρτατη παραβίασή της, στην αγωνία της πληγής που αιµορραγεί ακατάπαυστα, στα συντρίµµια µιας παιδικής ηλικίας που κόπηκε πρώιµα.
Πώς προχωράς όταν η ουλή έχει γίνει µέρος του εαυτού σου;
Όταν η άνοιξη δε λέει να ακολουθήσει τον αέναο χειµώνα σου;
Όταν το να ξεχάσεις δε φαίνεται και δε γίνεται να είναι επιλογή;

«Η Αμαλία στην ιστορία της, και στην ευαίσθητη παιδική της ηλικία, ενστικτωδώς αντιλαμβάνεται πως κάτι κακό πρόκειται να της συμβεί. Μόλις αυτό το κακό λαμβάνει χώρα, φοβάται να μιλήσει για να μην πληγώσει τη μητέρα της, καθώς κατανοεί τις δυσκολίες που της έχει φέρει η ζωή. Τελικά, μόλις αυτό το κακό μαθευτεί, τα πάντα αλλάζουν. Η Αμαλία και κατά την παιδική της ηλικία και κατά την εφηβεία της νιώθει ότι δεν μπορεί να στηριχθεί σε κανέναν. Έχει ανάγκη τη μητρική και πατρική φιγούρα, όμως γνωρίζει πολύ καλά πως απέχει πολύ η παρούσα κατάσταση από την επιθυμητή. Στήριγμα τελικά θα βρει στις φωτογραφίες της και στον μικρό Ορφέα. Στον μαύρο τοίχο του δωματίου της προσπαθεί να κατασκευάσει έναν κόσμο δικό της, έναν κόσμο επιθυμητό μακριά από τις άσχημες εμπειρίες του παρελθόντος της. Αρωγός στο έργο αυτό θα σταθεί ένα παιδί, ο Ορφέας. Η Αμαλία νιώθει ότι καθήκον της είναι να προστατεύσει την παιδικότητα του Ορφέα αλλά και τον ίδιο, να κάνει δηλαδή αυτό που δεν έκανε κανένας άλλος για εκείνην. Με τον Ορφέα δημιουργείται μια σχέση αμοιβαίας επικοινωνίας και αγάπης, μαζί του είναι χαρούμενη και ξεχνιέται. Ξαναβρίσκει τη χαμένη της παιδικότητα γεγονός που της προκαλεί εντύπωση αφού πίστευε ότι δεν είχε μείνει τίποτα από το παιδί μέσα της.
Με το μυθιστόρημα αυτό γεννώνται πολλά ερωτήματα. Η Ά. Αντωνίου επιχειρεί να προβληματίσει αλλά και να ενεργοποιήσει τα ένστικτα του αναγνώστη. Γνωρίζει πολύ καλά τη ψυχολογία των παιδιών και των εφήβων και μας την παρουσιάζει πολύ συχνά μέσα από τις αλληγορίες, τα όνειρα και τις σκέψεις της πρωταγωνίστριας.»
Παναγιώτα Καρβούνη, https://smassingculture.gr/fotografies-se-mavro-fonto/